ჟამისწირვაზე – რიგისა: რომ. 89 დას. V, 10-16. მთ. 27 დას. VIII, 23-27.  წმ. მიქაელისა: გალ. 213 V, 22-VI, 2. ლკ. 24 დას. VI, 17-23. (I-ქართულიდან).

რიგისა: ჰრომაელთა მიმართ ეპისტოლე წმიდისა მოციქულისა პავლჱსი, V, 10-16. [დას. პთ(89)]:

რომ. V: 10 † (ძმანო, †) უკუეთუ, მტერ რაჲ ვიყვენით, დავეგენით ღმერთსა სიკუდილითა ძისა მისისაჲთა; რაოდენ უფროჲს აწ, და-რაჲ-ვეგენით, ვცხოვნდეთ მაცხოვარებითა მისითა, 11 არა ესოდენ ხოლო, არამედ ვიქადითცა ღმრთისა მიმართ იესუ ქრისტეს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომლისაგან აწ დაგებაჲ ესე მოვიღეთ. 12 ამისთჳს, ვითარცა-იგი ერთისა (მის)* კაცისათჳს ცოდვაჲ სოფლად (შემოჴდა)* [შემოვიდა]** და ცოდვისა ძლით – სიკუდილი, და ესრეთ ყოველთა კაცთა ზედა სიკუდილი მოიწია, რომლითა ყოველთა შესცოდეს***, 13 რამეთუ შჯულისა მოწევნადმდე ცოდვაჲ იყო სოფელსა შინა, ხოლო ცოდვად არა(დ)* შერაცხილ იყო თჳნიერ შჯულისა. 14 არამედ სუფევდა სიკუდილი ადამისითგან ვიდრე მოსესადმდე, და მათ ზედაცა, რომელთა-იგი არა ეცოდა მსგავსად გარდასლვისა მის ადამისა, რომელი-იგი არს სახე მერმეთა მათ ჟამთაჲ. 15 არამედ არა ვითარ შეცოდებაჲ და ეგრეთცა მადლი, რამეთუ უკუეთუ ერთისა მის შეცოდებითა მრავალნი მოწყდეს, რაოდენ უფროჲს მადლი იგი ღმრთისაჲ და ნიჭი იგი მადლითა მით ერთისა მის კაცისა იესუ ქრისტესითა მრავალთა მიმართ(ცა)* აღემატა, 16 და არა ვითარცა ერთისა შეცოდებულისათჳს ნიჭი იგი, რამეთუ საშჯელი იგი ერთისა მისგან დასაშჯელად, ხოლო მადლი იგი მრავალთაგან შეცოდებათა განსამართლებელად...“

† † † † † † †

* სამოციქულოს ამჟამად არსებული რედაქციიდან [2010].

** სამოციქულოს ახალი (ედიშერ ჭელიძის) რედაქციიდან [2017].

*** ვინაიდან მოციქულის ეს სიტყვები (რაც ცხადი დასტურია ადამისეულ შეცოდებაში მთელი კაცობრიობის მონაწილეობისა და ადამთან ერთად მისი სამართლიანი დასჯილობისა) კვლავაც უკიდურესი ცთომილებით გაიგება მავანთა მიერ, დავიმოწმებთ მასზე დართულ საეკლესიო კომენტარს: „რაჲთა არავინ უსამართლოებაჲ დასწამოს ღმერთსა, ვითარმედ: «ადამ ერთმან ცოდა და მან მის ძლით [ცოდვის მიერ, ე. ჭ.] ჩუენ ყოველთა ზედა მოაწია სიკუდილი», ამისთჳს ცხად-ჰყოფს, ვითარმედ უკუეთუმცა არა პირველად თანაზიარებულ ვიყვენით ურჩებასა და ცოდვასა მისსა, არამცა ზიარ-ქმნულ ვიყვენით სიკუდილსა და ხრწილებასა მისსა (ეფრ. II, 137).

† † † † † † †

<მას ჟამსა შინა, აღვიდა იესუ ნავსა,> და მისდევდეს მას მოწაფენი მისნი. და, აჰა-ესერა, აღძრვაჲ იყო დიდი ზღუასა შინა, ვიდრე დაფარვადმდე ნავისა ღელვათაგან, ხოლო თავადსა ეძინა. და მოუჴდეს მას მოწაფენი მისნი და აღადგინეს იგი და ეტყოდეს: „უფალო, მიჴსნენ ჩუენ, რამეთუ წარვწყმდებით“. და თავადმან ჰრქუა მათ: „რაჲსა შეშინდით, მცირედმორწმუნენო?“ მაშინ აღდგა და შეჰრისხნა ქართა მათ და ზღუასა. და იქმნა მეყსეულად დაყუდება დიდ. ხოლო კაცთა მათ უკჳრდა და იტყოდეს: „რაბამ ვინმე არს ესე, რამეთუ ქარნიცა და ზღუაჲცა* ერჩიან მას?“